Wortel schieten

Daar komt hij aan. Zodra hij zijn jas van de haak grijpt, komt het ding tevoorschijn. Mijn zoon weet precies hoe hij zijn voeten neer moet zetten; trage stappen, zodat het beeldscherm van zijn mobieltje amper beweegt. Hij hoeft niet op te kijken, want hij weet dat zijn mama achter het hek staat. Altijd op dezelfde plek, op korte afstand van de andere moeders.

‘Hoe was het, Karim?’

Ik til de boodschappentassen alvast op want Karim haalt, zoals gewoonlijk, zijn schouders op. Zwijgend lopen we naast elkaar langs de vijver, die aangelegd is om de flattenwijk iets natuurlijks te geven. De veren van de eendjes schitteren in de zon, maar Karim kijkt de andere kant op, naar de muur waarop in grote letters ‘Stay rude’ geschreven staat.

‘Mam, Kevin heeft een tattoo met ‘Stay rude’. Mag ik dat ook?’

Ik zucht en antwoord: ‘Als je achttien bent en de betekenis ervan begrijpt.’

Karim schreeuwt: ‘Dat weet ik nu al!’

Bij de lift zet ik de tassen op de grond, trek aan mijn knellende uniform, wrijf over mijn onderrug en bekijk de rode striemen in mijn handen. Ik doe dit expres. Het is een test. Hij zou zijn moeder even moeten helpen, maar kijkt alsof hij me verwijt dat ik niet op het liftknopje druk.

Dan doet hij het zelf wel. De liftdeuren openen onmiddellijk. Ik pak de tassen op en druk op nummer twaalf. We zoemen naar boven. Op de galerij passeren we een vrouw in joggingpak. Een kleuter met een speen in haar mond drentelt er achteraan. Uit het mobieltje, dat ze stevig met beide handjes omklemt, galmt een vrolijk deuntje.

Ik open de voordeur. De citroengeur van de wc-verfrisser waait ons tegemoet.

Terwijl Karim een Kitkat eet, pak ik de boodschappen uit. Ik trek het plastic van de komkommer, haal de appels uit hun zak en scheur de dozen van de pizza’s en de ijsjes af, want anders passen ze niet in het vriesvak.

Ik leg de radijsjes op tafel. Vanonder zijn lange wimpers kijkt Karim op en vraagt: ‘Mam, wat is dat?’

‘Radijsjes, hier’, ik reik hem er een aan. ‘Proef eens hoe lekker.’

Hij zet zijn tanden erin, trekt een vies gezicht en spuugt het uit op de tafel. ‘Bah! waar maken ze die troep?’

‘Dat maken ze niet, Karim, dat groeit!’

Ik draai me om. Hij mag mijn tranen niet zien. Leert hij dan helemaal niets op school? Dan kijk ik over mijn schouder. Hij is opgestaan en loopt naar zijn slaapkamer.

‘Huiswerk maken?’ roep ik.

De deur van zijn slaapkamer slaat met een klap dicht.

Kop op, denk ik, des te meer reden om mijn plan door te zetten.

Door het raam staar ik naar de andere flats. Aan zijn vader had Karim niets gehad. Die deugde niet. De blauwe plekken zijn inmiddels weggetrokken, maar de angst is nooit verdwenen.

Ik sluit mijn ogen.

Dan zie ik het blauw van de lucht en de vissersboten, het oranje van de visnetten en de sinaasappels en de gele djellaba van mijn vader. Ik ruik de sinaasappelbloesem en hoor de Azan. Op mijn hurken zit ik naast mijn moeder, broertjes en zussen voor ons huis met het golfplaatdak. Ik aai de magere kat. Kippen scharrelen om ons heen en het varken rolt in het opstuivende zand.

Ik had geen keuze. Mijn ouders hadden me vermoord als ze erachter waren gekomen dat ik zwanger was van een Europeaan. Van abortus had ik nog nooit gehoord.

We pakken bus 24. Karim stribbelde tegen, maar toen ik het over een verrassing had, ging hij mee.

‘Wat zit er in die tas?’ vraagt hij.

‘Zul je zo wel zien.’

Ik pak deze bus regelmatig, maar voor Karim is het nieuw. Eerst rijden we de flats voorbij, dan slingeren we door de wijk met elegante huizen; allemaal een voortuin met bloeiende struiken en bloemen.

Nogmaals check ik of de enveloppe wel in mijn tas zit.

Als we uitstappen zegt Karim: ‘Wat is dit? Wat valt hier nou te beleven?’

‘Even geduld! Morgen zit je met je vrienden in de achtbaan, vandaag doen we iets anders!’

We steken de weg over. Karim loopt landerig achter me aan onder de eikenbomen van het bospaadje. Fietsers in korte broeken passeren ons.

‘We zijn er bijna.’

De bomen houden plotseling op en dan kijken we uit over een veld met  heggetjes en voetpaden.

‘Een doolhof?’ Karim trapt een steen weg.

We slaan twee keer rechtsaf en dan linksaf.

Ik open het hekje, maak een weids armgebaar en zeg: ‘Ik weet dat je geen radijs lust, maar hier kun je zien hoe ze groeien. Je houdt van aardbeien, toch?’ 

Ik pluk een rijpe voor hem en zeg: ‘Van harte gefeliciteerd, mijn tienjarige zoon. Als je me helpt plukken, maken we straks een aardbeientaart.’

 ‘Hoe kom je nou opeens aan een tuin?’

‘Niet opeens, ik heb er hard aan gewerkt, Karim. Dit is jouw verrassing, jouw cadeau. Althans, dit is de helft van je cadeau.’

Ik haal het tuingereedschap uit de tas en overhandig hem mijn tuinhandschoenen.

We lopen langs de tomaten, de radijsjes, de bosui, de aardappels, de courgettes en de paksoi.

‘Wat is de andere helft dan?’

‘Nog even geduld!’

 In de kruidentuin laat ik Karim bieslook, tuinkers en rozemarijn proeven.

Dan kan ik niet langer wachten. Ik trek de enveloppe uit de tas en overhandig het zomaar aan mijn zoon, zonder enige plechtigheid.

Hij scheurt’ m open en haalt ze eruit.

Vliegtickets? Er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht. Naar Essaouira?

Ik trek hem naar me toe en geef hem een kus op zijn voorhoofd.

‘Karim, maak je even foto’s van de tuin? Het wordt hoog tijd dat je ziet waar ik opgegroeid ben. Waar mijn wortels liggen. Waarom ik ben, wie ik ben. Die foto’s mag je dan aan je opa en oma laten zien.’

 Wat zullen ze blij zijn om hun kleinzoon te ontmoeten en trots op hun dochter, die het gelukt is om op Nederlandse bodem wortel te schieten.